Tek olmak.. Her konuda (bu arada yazılarımın hepsine -her, hepimiz vs- genelleme yaparak başlıyorum farkettim) (sonuçta sevgili okurlar diye başlamamın anlamı yok çünkü benden başka okuyan yok:) ) neyse..
Bana her konuda tek olucaksın deseler gıkımı çıkartmam. Sanki bir işi en doğru sadece kendim yapabilirmişim gibi değişik bir özgüven mekanizması geliştirmişim. Sebebi belli; ben o sehpaya kafasını vurduktan sonra suçu tahtaya atan çocuklar gibi büyümedim. Tek çocuktum ama gönlümce şımartılmadım (az biraz ajitasyon) o çocuklar büyüyünce tam nevrotik tiplere dönüşüyolar ilginç bi şekilde. Bu konuya sonra değinicem çünkü çevrem büyümüş örnekleriyle dolu ..
İlk mi olmak, son mu olmak, en iyi mi olmak, en gözde mi olmak, en başarılı mı olmak, en güzel mi olmak uzar gider böyle .. Bi sor bana hangtisi? Tek olmayı seçiyorum. Tek değerlidir mesela İzmirliler bilirler rakı sofrasında son tekin kıymetini , tabakta tek kalan kurabiye yenmez misafirlikte saygı simgesidir o tek, tek tabanca takılıyorum der abilerimiz gücü vurgular ordaki tek de; kaçıncı sırada olduğum mühim değil kategorize olmak yerine tek olmayı tercih ediyorum ve çekiliyorum tek başıma.
